ვერ ვხვდები ,რატომ მესიზმრება ყოველღამე ალუბლებით სავე კალათა,შენს მაჯებთან მოფანტული,
რატომ დავდივარ სიმძიმემოწოლილი და ვიჯერებ,მარიამის შეშლილ ნაბოდვარს,რომ ლურჯი ყოჩივარდები უმწეობად აყრია ფრთებზე,რატომ ვცდილობ რომ ყოველღამე მიმატოვოს მამამ და მერე სპილოსთვის სამყოფი საძილე აბებით გაბერილმა ქუჩა ქუჩა ვიარო და ვისმინო საკუთარი სიზედმეტე…
რატომ ქრის ასეთი ბლანტი,უშედეგო ქარი,უხმაუროდ რომ აწვენენ ნაძვებს…მინები აღარ შეუტოვეს ჩემს მყუდრო ოთახს…რატომ…და მაინც ყოველ ღამე იმხელა ხმაზე ვეძახი ღმერთს ლამისაა ყურები ვატკინო,ვის აღარ ავკიდე ჩემი მარტოობა,ვისი სულის ხარჯზე არ ვიცხოვრე,მაგრამ ეს ქარები,ეს უშედეგი ცინიკოსები,დამხარხარებენ და მახსენებენ,რომ ისევ ვერ ვიძინებ,რადგან მას კვლავ ესიზმრება ლურჯი ყოჩივარდები და მე ისევ მაშინებს შენს მაჯებთან მიყრილი ალუბლები...
ჯერ ნუ წაიყვან!!!
გ ე მ უ დ ა რ ე ბ ი
No comments:
Post a Comment