გუშინ მე და სიჩუმე ვეზიარეთ მარადისობას...უცნაურად ჩუმი იყო და არავინ მეზიარებოდა მასში,უნიჭობაა ეხლა ჩემი მხრიდან მაგაზე ლაპარაკი,მაგრამ საოცრად დავიკარგე სილურჯეში...მე მოვიგონე მე ძალიან ბევრი რამ მოვიგონე,მე არადედამიწელობაც კი გამოვიგონე ჩემი უაზრო ფორიაქისთვის სახელი რომ შემეთხზა...რომ რაღაცით გამემართლებინა ჩემი არასტანდარტული და უცნაური ამბოხება...უფრო იმიტომ რომ ვერ გაიგებენ"საათის ისრებივით აცყობილი ადამიანები"უცნაურ ხუთვას....ნუ გაიგებთ მოვიგონეს გამოგონილ სამყაროდ...პირიქით,ეს ყველაზე ცრფელი სიტყვაა,ჩვენ ყველა თავად ვწერთ საკუთარ ნაბიჯებს...ყველა რაგაცას ვიგონებთ...მე მოვიგონე რომ გაზაფხულს შემოდგომა ჯობდა და დავარწმუნე თავი...შემოდგომამ არ იცის ღალატი და მას აქვს შინაარში მაგრამ გაზაფხული გამიყინდა იმიტომ რომ ვერ ვეყრდნობი მას...ნუ ცახვალთ ჩემგან მხოლოდ იმიტომ რომ "ია-ია ორმაგად ფერადია"ჩემს სამყაროში..."და უცნაური სიაშკარავე დაღეწილი ციგნების ფონზე"მე აღმივაჩინე რომ არსებობს ლურჯი ადამიანი და მას უყვარს გაცრეცილი მთვარე,ან ატირებული მზე..ვალსი ქართან და არადედამიცელობა...მე გამოგიგონე შენ ლურჯად შემოსილო სითეთრევ და ეს არ მომიგონია მე...შენ თეთრი ხარ და მე ლურჯი დაგარქვი...
