წვრილმანები ბავშვობიდან

გუშინ მართლაც რომ პოეტურ განწყობაზე ვიყავი და მთელი დღე როინ აბუსელიძის ლექსებს ვკითხულობდი,ძლიერი პოეტია არახელოვნური,თავისუფალი,მისი ლექსების კითხვისას ასე ვთქვათ”კისერს არ მოიტეხ”გართულებული ვითომ ფილოსოფიით,აი მაგალითად
წვრილმანები ბავშვობიდან

დღეა ცისფერი და
ცაა ცინიკოსი,
გატყდა ოცდაორი მარტის
გამთენია,
სხივი ნაწნავივით
წვება ალიონზე,
ღრუბლის ფთილები კი
თითქოს ბაფთებია.

ბაბას ნალიაში შეაქვს
მტრედისფერი,
ძმები საბალახოდ ლურჯას
მიდენიან,
მიკვირს სიცილამდე,ზოგჯერ
მეტისმეტიც,
ლურჯა რატომ ჰქვია,თუკი
წითელია.

ბავშვურ შეკითხვების პასუხს
ველოდები,
ფეთქავს გაზაფხულის თოთო
მისტერია,
ჩემი სურვილი და გოგო
მეზობელის,
ვხვდები,ამ ბოლო ხანს ერთად
იზრდებიან.

სიცხეც ბეჭით დამაქვს როგორც
განაჩენი,
ნენე დაწრიალებს დოქით
ოწინართან,
რაღა საჯანდაბედ წერა
ავიჩემე,
წლები გამირბიან...
ახლა ოცისა ვარ და-

უნდა დამიჯერო
ცაა ცინიკოსი,
გატყდა გამთენია,
მარტის ოცდაორი,
წვიმის ბრავისიმო კვდება
ალიონზე,
ჰოდა დავცერე და
ანუ მომაგონდი...

ცოტა რამ ბლოგის შესახებ

ყოველთვის მინდოდა მქონოდა ისეთი შესაძლებლობა ბლოგი იქნებოდა ეს თუ რაიმე სხვა,სადაც ვისაუბრებდი ლიტერატურაზე,ეს იმდენად ამოუწურავია აუცილებლად სჭირდება კრიტიკა,ანუ თანამედროვე ენაზე რომ ვთქვა “პიარი”(თანამედროვე პოეზიას ვგულისხმობ)მე ეხლა ვმუშაობ ონლაინ ტელევიზიის ჩამოყალიბებაზე,სადაც მაქსიმალურად დავიხარჯები და ყველაზე მთავარია,ეს ჩემი სამსახური კი არა სულის ძახილია,დამოუკიდებელი თავისუფალი,....მერამდენედ გადავუხვიე სათქმელს,რაც შეეხება ამ ბლოგს ეს ჩემი პატარა მეგობარი იქნება”მესაიდუმლე დაქალი”ანუ აქ ვიქნები მე მთელი სინამდვილით....ეს იქნება ჩემი დღიურიც და რაოდენ გასაკვირიც არ უნდა იყოს ფსიქოლოგიც,იმიტომ რომ არ არსებობს სურვილი,ოცნება,მისწრაფება რომელიც არ შესრულდეს მთავარია ვიპოვოთ”სამყაროს სული”მერე კი ყველაფერი გამოვა...

ჩემს შესახებ

ბავშვობიდან ვოცნებობ ჟურნალისტობაზე,ეს უკვე ახირებაზე მეტია,სოფლის სკოლა დავამთავრე,იქ გაცილებით ადვილი ჩანდა ოცნებებთან მიახლოვება,დავდგებოდი სარკის წინ და ჩემი თავი უკვე რომელიმე ცნობილი ტელევიზიის წამყვანი მეგონა,ეს ყველაფერი ისეთი სიცხადით იჟონებოდა სულში… მერე დაღლილი საკუთარი “წარმატებებით”ჩამოვირბენდი კიბეებს და დავლაშქრავდი ხოლმე მთელ ეზოს,სწორედ ამ დროს ჩამესახა ლიტერატურის ზღვარდაუდებელი სიყვარულიც,სადაც ლამაზი თავგადასავლები ერთმანეთს ცვლიდნენ და მეც ხან ერთი პერსონაჟი ვიყავი ხან მეორე აი მაგ დროს არც კი ვიცოდი რას ნიშნავდა ესთეტიკა,რატომ მომწონდა ლიტერატურა და რატომ ვწერდი ლექსებს,ურითმოს,არადახვეწილს მაგრამ გულიანს,ეხლა კი ლიტერატურამ და ჟურნალისტიკამ ჩემი ცხოვრების გზები გადაკვეთა და თუ როგორ ამაზე ბლოგით და ჩემი ონლაინ ტელევიზით გაცნობებთ