(დაფშვნილი გიშრის მტვერი აქვს თმებში)
პოეტური სახელი გაქვს სან,აქ ნივთები თავდაყირა დგას სულ,გულისსიღრმეში ყველას მოსწონს,ამიტომაც მოდიან ხშირად,კედლები გაივსო ნესტით და მგონი უკვე მეც გადმომედო,ხშირად ხელისგულები მაქვს ნესტიანი და ცივი,ამიტომაც ნაკლებად მკიდებენ ხელს.
მეც თუთასავით ხელჩაკიდულს მიყვარს სიარული და როცა ნესტიანი ხელისგამო ვერ ვსუნთქავ უფრო ვუხორცდები ჩემს კოპლებიან კედელს და ბავშვობას ვიხსენებ ბედნირება რომ დავიჯერო...
სან მე მიყვარს როცა იღიმები,უფრო ახლო ხარ და არა შორეული,თან არ გაქვს ჩემი კედლების საშინელი ატმოსფერო,უფრო მზითგაჯერებული "სხვენის"თბილი სითბო მოდის შენგან,რაც ადამიანების შეყვარებას გადავეჩვიე ვცდილობ სახლებად აღვიქვა რომ რომელიმე მათგანს დავუკაკუნო...
ადრე მეც შენსავით მზეს ვაცხოვრებდი ოთახებში,ხშირად როცა პირს იბანდა მზე,ჩვენ წვიმა გვეგონა და ვიშიტებოდით იატაკზე,მერე როგორც ელი იტყოდა "გადაცხოვრდა"მზე და დაიწყო წვიმა,წვიმა და სულ წვიმა,გაგიკვირდება და მავანი მიმტკიცებდა თითქოს ლპობა შეეპარა მიწას მაგრამ სან ტყუოდნენ,როგორც ყველა,აბა ვინღა შეგვიხორცებს მერე?...
ამიტომაც სან როცა გხედავ მოვდივარ და ხელისგულებს "გაცხუნებ"იქნებ ამომიშრეს ნესტი და ხელჩაკიდული მატარონ სახლებმა
