წავალ სადმე გავიქცევი
სადმე შორს სადაც საკუთარ თავსაც კი ვერ მივაგნებ სარკეში ჩახედვისას,
მწვანედ შევიღებავ თმებს და...თუმცა ჩემი მშიერი სულის ამბავი რომ ვიცი ვერანაირი ცვლილება ვერ დამანაყრებს...
აღარავინ აღარ მეგულება,საერთოდ არავინ,ჩემს სამყაროში ხალხმრავლობაა და მოვალეობადქცეული ღიმილებით დამყვებიან...მეე?მე სადმე შორს ცისგან,სადმე სუსხიან სიბნელეში,მერე მოდი და გადმომისხი ამბროზია ბალახის ბაყაყისფერი წვენი,
ამ ჩემს მიწურულ ღამეში სადაც სიო ჩვეულებაა,
სადაც გაზაფხული ყოველდღიურობა...
სადაც ყველაფერი გარყვნილებაში გეთვლენა
როცა ადამიანები მხოლოდ იმის გამო გიყურებენ ამრეზით რომ გიყვარს
როცა ყველაფერი რაღაცაზეა გათვლილი,
როცა ადამიანები საკუთარ კანონზომიერებებს ქმნიან და სიყვარულის გამო ზიზღდები...
მე შუა რუსთაველზე მხრებაწურული ვდგავარ და ტირილი მივარდება,რადგანაც ვხვდები რომ მე კი არა სამყარო დადის უკუღმა
wasvlac kargia. : )
ReplyDelete