ვინ იცის ეს მტრედები ჩემი დაქუცმაცებული სულიდან წარმოიშვნენ..

ვერ ვერევი ამ ცხრა თავიან დროს,დევის დედასავით რომ მიხრწნის სულს...ცხოვრებადანაცრულ განცდებს კვალის ასარევად აქეთ-იქით ვფანტავ და დევის დედას კი არა მეც მერევა გზა...ვერასოდეს წარმოვიდგენ ჩემს დიალოგს მოხუც ღმერთთან,რომელსაც ბაბუას თვალები აქვს,იმიტომ რომ არასდროს მყოლია ბაბუა,ბაბუა რომელსაც ჰქონდა ფაფუკი წვერი და შალის თეთრ მსუქნადნაქსოვ წინდებს ბუხართან აშრობდა...ეს ყველაფერი მხოლოდ ზღაპრებშია ჩემია.ვიცი შენ გიყვარს თევზები,რომლებიც დუმან...მე გადამიხუნდა განცდები და სრულიად დაცლილი ემოციებისგან,ოქროს თევზად თუ არა ყვითელ თევზად ვიგუე თავი...
იქნებ არც არსებობს მეათე ცა...არც ეს ზე გრძნობები,იქნებ ეს სამყარო ჩემი მოგონილია,"ვიცი რაისთვის ვარ","ვიცი რაისთვის ვარ"იმეორებს ქარი დანაოჭებული სახით და სიყვარულით ულურჯდება პატარა კაპილარი თვალთან,მეც მინდა იგივე ვთქვა,ნუ მეტყვიან ადამიანები რომ დუმილი ჯობია ყვირილს,ნუ ამიხელენ თვალებს,მომახვიონ შავი სუდარა და ერთად ვიგრძნოთ თვალდახუჭულებმა როგორ გვისერავს ვარდისფერ ტერფებს ცხოვრებადაკარგული წაბლის კაბა...ვინ იცის ეხლა მარტოობაში ვარ მე თუ,მარტოობაა ჩემში...ვინ იცის ეხლა ეს მტრედები ჩემი დაქუცმაცებული სულიდან წარმოიშვნენ,ეს ყველაფერი ისე არეულად,ისე ბნელად და ნისლისფრად,...ვინ იცის იქნებ,ეს ნაოჭებიანი თვალი,გაურკვეველი ფერის,ცხოვრებადანახული კაცი,ყოველდღე რომ მხვდება კიბესთან,და სტუდენტურ ოც თეთრს წყენით უკანვე მიბრუნებს,მე რომ ვერც კი ვამჩნევ და ვერდანახული ადამიანებისთვის შეკერილ ღიმილს ვაგებებ,ვინ იცის იქნებ აქ მეშლება და აქ არის ღმერთი,,იქნებ ამ ნაცრისფერ ცაზე,ვარდისფერი ფარდით რომ ვისუდრავ თვალებს და მოთეთრო სამყაროს ვეფარები,ვინ იცის იქნებ აქ არის ღმერთი....ვინ იცის ვინ იცის ვინ იცის სად არის ღმერთი...აქ არის ღმერთი...

თუთას "ლენს"

მე შენთან ერთად შევუყვარდი სამყაროს ლენ,ჩემს გამომშრალ ხელებს გრძელი მაისურით ვმალავ და ლამაზ ფეხებს ერთმანეთთან ვატყუპებ მხოლოდ კარგი რომ დაგანახო ლენ,ვინ იცის იქნებ კიდეც შემომაცვდეს მაისური და აღარ მიშველოს უკვე დაძველებულმა კაბამ...ვინ იცის იქნებ შენი თვალებიდან მალულად მოპარულმა მეტაფორებმაც მაქციოს ზურგი ლენ და მერე რაღას გავუსვა ხაზი?...მე ეხლა ახალი კაბა მაცვია და ფეხსაცმელთან ერთად აღარ მიჭერს სული...შენი თვალები ჩემი სარკეა და დიდხანს ამიტომაც ვიპრანჭები...ლამაზი ვარ მე ლენ,გრძელი ქერა კულულები და ლამაზი ფეხები მაქვს ლენნნ

ცაცია პრინცესა

მე ცაცია პრინცესა ვარ და მარჯვენა ფეხის ნაცვლად მარცხენას ავიზიდავ შენ რომ ჩამეხუტები,მერე რა თუ სტიქიებს ერთნაირად ვუყვარვარ და მხოლოდ ქარში ტრიალით ვიოკებ სულშეშლილ ბედნიერებას,
შენ დიდი ხარ და მზე რომ ამოდის მზის ნაცვლად შენი ჩრდილი მეფარება და ვერ ვშლი კაბას...
მე ცაცია პრინცესა ვარ,თეთრი მოკლე კაბა მაცვია,ქარში ვერ ვშლი ხელებს,კაბა მიჭირავს,...მეშინია ხელგაშლილი ფრიალა კაბით არ წამიღოს ზეცამ...მე ქარი ვარ...უნდა ვიშრიალო...უნდა გაგეპრანჭო,მე ყველაფერი ვარ...მადროვეთ ცეკვა,ნამდვილ გვირილებში გაწოლილს რებეკასავით მიწის ჭამა მომინდა,მაგრამ მე არასოდეს მივატოვებ დახვეწილ მუსიკოსს...მე,მე არასოდეს დავქორწინდები შენზე ადამიანო...მე მეათე ცასთან დამწერეს ჯვარი,და ერთადერთი ჯვრისმწერი მეუფე სადღაც მიიმალა...არ უნდა ჯვარი ამყაროს სულშეშლილ ქარებთან...

ზღაპარი(?)

"ნაძვების წვერზე,ფეხის ცერებზე შემდგარი,ხელის გულებიდან კენკავ ჩემს სულს ლექსებად და ამით მე უფრო ვნაყრდები ვიდრე შენო"გვირილას გაუწითლდა ლოყები და ყვითელი გულით სარკის ნამსხვრევებიანი წიგნი მიიხუტა...დიახაც რომ მეათე ცაზე ამოსულ გვირილას ქაღალდის ქოხში სტუმარი ყავდა და გვირილასთან ხშირად მიჰქონდა კალათით,ორი აბი ვარსკვლავი,ნახევარი ნაჭერი მზე და ერთი წვიმისჭიქა ქარი...შემოსხდებოდნენ ღრუბლის სავარძელში და ინაწილებდნენ ნუგბარს...მეათე ცაზე არ იყო განსხვავებულობის სინდრომით სენშეპყრობილი ადამაინები,გვირილა ცხოვრობდა მარტო და სტუმრები... ერთხელ როდესაც კეთილი სტუმარი ლექსებზე სანადიროდ წავიდა,ის აღარ დაბრუნებულა...

წერილი ბებოს(მონადირე წავიდა ბე)
ბე მე მამიდამ ახალი კაბა შემიკერა ბე...შენი დარგული პიონები შენსავით მიწაშია და სძინავს,მე ისევ მოვალ შენთან და ისევ შემსუდრე სხვისთვის ვერწარმოსადგენი სითბოთი...აქ ცოცხლები უფრო გვანან მკვდრებს,ვიდრე მკვდრები ცოცხლებს...შენ უფრო თბილად ხარ მანდ,ფეხის ცერებით და მუხლის თავებით გითბობ სხეულს...გემრიელია შენი მიწა,ცხელი გული დამიამა...მონადირე წავიდა ბე...თბილი ხელისგული და ღრუბლის საბანი წამართვა,ეხლა შენი თბილი ხელისგული უნდა მომადო სახეზე...ლოყებიც გამითეთრდა და სხეულიც სიფრიფანა გამიხდა ბე...ეხლა შავი ღრუბელი მივაჭამე სუნთქვას და გული დამიმძიმდა ბე...გახსოვს ჩვენს უფანჯრო ოდაში ქარი როგორ უკრავდა სალამურზე...გახსოვს შუა გამით რომ გამაღვიძე და ქარის სტიქიით შეშლილი სული ფურცლებზე მაწერინე...გახსოვს როგორ მიმიქსოვე სუნთქვასთან ერთად არაცნობიერთან ჭიდილი...შენ წახვედი და ეხლა მარტო ვწევარ სტიქიების სუნთქვაში...მაგრამ შენიდან ჩემამდე კიდევ ცხრა ცაა,მეათე ცაზე მარტო ვარ,ქაღალდის ფიცრული დავანგრიე და ჩვენი ოდა დავდგი...მარტოობა რომ ვისუნთქო...ნუ მჯაჭვავ ბე ასე შენს სულთან,შემიბრალე,თორემ შ ე მ ო მ ე ხ ა რ ჯ ა ჯ ე რ ვ ე რ წ ა კ ი თ ხ უ ლ ი ს ა მ ყ ა რ ო...ბე უთხარი ღმერთს დამიბრუნოს მონადირე,მემძიმება უმისობა
...
ეხლა აქეთ ქარია თბილი ქარი...ბე დაბრუნდა მონადირე მე კი არ მინდა მას ბანალური მესიჯი მივწეო,მე ხის მერქანზე,სისხლის მელნით მინდა დავუწერო სული და როინის რომ მტრედი ყავს დიდაჭარის მუზათა კოშკში,იმ მტრედს გავატანო...უცნაურია ბებო ჩემი სუნთქვა,ჩემივე შეთხზილი სამყაროს ტყვე ვარ და გრძელი ნაწნავით ვიიმედებ თავს...ბებო ქარში ფრთაგაშლილ სულს ვალსი უნდა შენთან,ის რომ არ მეცეკვება იმიტომ...ბებო ისევ ბავშვი მინდა ვიყო,რვა მარტს ვარდებს რომ გჩუქნიდე...გახსოვს ღამე ჩვენს ჩრდილებს რომ დავცინოდით მინდორზე...შენი ხელით რომ მჭრიდი ჩოლკებს,ბებო ეხლა ცივ მიწაზე ვწევარ და ვერ ვარჩევ,მე უფრო ცივი ვარ თუ მიწა,ან პირიქით,მიწა უფრო ცხელია თუ მე...გიომ აგვისტო ხარო და გავუბრაზდი...მაგრამ არ ვიფიქრე...აგვისტო ცხელია...აგვისტო წვიმიანია...აგვისტოში ტუჩები უსკდებათ ქალწულებს სხივის უმანკო კოცნისაგან....აგვისტო აშიშვლებს ადამიანებს...მე თუ აგვისტო ვარ მონადირევ არ შენიღბო თავი თვისი,რამეთუ მე მზე ვარ და შენ წვიმა უნდა იყო,რომ მაჯებდასერილმა სხივებმა სიყვარულისგან არ დაახმოს მიწა,მე ყოველ ღამე თავს დავიხრჩობ ზღვაში და ყოველდილით გადავიჭრი მაჯებს,სითხე რომ გაიფანტოს და თქვენამდე ოქროსფრად მოვიდეს...
....
ბოლო ბოლო მე ხომ გვირილა ვარ გამოგდებული საკუთარი ქორწილიდან,ვარდიაო დედოფალი..

მე ბუბესავით მშიერი თვალები მაქვს...

"ჩაში ჩაფუნჩხულ" პურს შაქრის ნაცვლად ნახევარკოვზ ბავშვობას ვაყრი და მეუცხოვება სამყარო,უფრო იმიტომ რომ ბავშვობაში არ მიყვარდა არ კარაქიანი პური და არც კრემიანი ნამცხვარი,თვალებდახუჭული ამიყვანეს მეათე ცაზე...გამომაღვიძეს და შიშმა საფეთქლებთან გამცრა,დედამიწის გზა აღარ ვიცოდი,დავიწყე ხის ფიცრულუის შენება...მუქი ჭუჭყისფერი კომბინიზონი და თუთას ორი ზომით დიდი მაისური აღმომაჩნდა თან,მომიხდა... თურმე მეათე ცა ისე ახლოს ყოფილა მიწასთან,საკუთარი თვითკმაყოფილებით "გამძღრებმა" დასვრილი ენით დაღეჭილი ბანანი გადმოაფურთხეს და ჩამოვვარდი დედამიოწაზე,კი არ ჩამოვარდი,დავენარცხე და ვიღაც"ხელოვანი"გამძღარი სულით საკუთარ სიდიდეს ქადაგებდა,მე ამ დროს მშიოდა,ღმერთი მშიოდა და ვერ ვნაყრდებოდი "აღსარებისას ვერნათქვამი ცოდვების გამო"...ისევ,ისევ ვიღაც უღმერთოდ,საკუთარი უშინაარსო მეტაფორებით თვითკმაყოფილი,მიქადაგებდა ხელოვნების უსაზღვროება და მის სიდიდეს მასში... მე ბუბასავით მშიერი თვალები მაქვს და თუთასავით ორი ზომით დიდი მაისური მაცვია, ყელში რომ არ მომიჭიროს სულმა...მე მათი არდაწერილი ლექსები უფრო მიყვარს ვიდრე ვითომხელოვანს მიწამდე დაყვანილი მზე... მოგონილი მშობლიურობით მითხრა რომ ჩემი მეათე ცა და მიწიდან ავარდნილი სული,სიყალბის გემოს უტოვებდა თურმე...მე ამ დროს ისევ მშიერი,ისევ მღელვარე და გიჟი...თვალდახუჭულმა გადავჭერი თბილისის ნერვულად დაძარღვული ქუჩები რომ წამით ისევ შემეჩერებინა მარადისობა....