ვერ ვერევი ამ ცხრა თავიან დროს,დევის დედასავით რომ მიხრწნის სულს...ცხოვრებადანაცრულ განცდებს კვალის ასარევად აქეთ-იქით ვფანტავ და დევის დედას კი არა მეც მერევა გზა...ვერასოდეს წარმოვიდგენ ჩემს დიალოგს მოხუც ღმერთთან,რომელსაც ბაბუას თვალები აქვს,იმიტომ რომ არასდროს მყოლია ბაბუა,ბაბუა რომელსაც ჰქონდა ფაფუკი წვერი და შალის თეთრ მსუქნადნაქსოვ წინდებს ბუხართან აშრობდა...ეს ყველაფერი მხოლოდ ზღაპრებშია ჩემია.ვიცი შენ გიყვარს თევზები,რომლებიც დუმან...მე გადამიხუნდა განცდები და სრულიად დაცლილი ემოციებისგან,ოქროს თევზად თუ არა ყვითელ თევზად ვიგუე თავი...
იქნებ არც არსებობს მეათე ცა...არც ეს ზე გრძნობები,იქნებ ეს სამყარო ჩემი მოგონილია,"ვიცი რაისთვის ვარ","ვიცი რაისთვის ვარ"იმეორებს ქარი დანაოჭებული სახით და სიყვარულით ულურჯდება პატარა კაპილარი თვალთან,მეც მინდა იგივე ვთქვა,ნუ მეტყვიან ადამიანები რომ დუმილი ჯობია ყვირილს,ნუ ამიხელენ თვალებს,მომახვიონ შავი სუდარა და ერთად ვიგრძნოთ თვალდახუჭულებმა როგორ გვისერავს ვარდისფერ ტერფებს ცხოვრებადაკარგული წაბლის კაბა...ვინ იცის ეხლა მარტოობაში ვარ მე თუ,მარტოობაა ჩემში...ვინ იცის ეხლა ეს მტრედები ჩემი დაქუცმაცებული სულიდან წარმოიშვნენ,ეს ყველაფერი ისე არეულად,ისე ბნელად და ნისლისფრად,...ვინ იცის იქნებ,ეს ნაოჭებიანი თვალი,გაურკვეველი ფერის,ცხოვრებადანახული კაცი,ყოველდღე რომ მხვდება კიბესთან,და სტუდენტურ ოც თეთრს წყენით უკანვე მიბრუნებს,მე რომ ვერც კი ვამჩნევ და ვერდანახული ადამიანებისთვის შეკერილ ღიმილს ვაგებებ,ვინ იცის იქნებ აქ მეშლება და აქ არის ღმერთი,,იქნებ ამ ნაცრისფერ ცაზე,ვარდისფერი ფარდით რომ ვისუდრავ თვალებს და
მოთეთრო სამყაროს ვეფარები,ვინ იცის იქნებ აქ არის ღმერთი....ვინ იცის ვინ იცის ვინ იცის სად არის ღმერთი...აქ არის ღმერთი...
No comments:
Post a Comment