ნიავი ბეთხოვენივით გაივლიდა თითეოულ საფეხურს და ბოლოს,სულთან რომ მომიკაკუნებდა,ვაღებდი ფანჯარას და ბებოსნაქონი,ძვლივსგადარჩენილი,სითეთრედაკარგული პერანგით,მარიამივით ვუყურებდი დაჩოქილ სივრცეს,ღამის სილურჯე სულის კაბად მეცვა და ღილებადდაკერილი ვარსკვლავები ამ დროს შოპენს უკრავდა,მე ფეხშიშველი,მეწყვილე ნიავს ავყევი ცეკვაში...ჯერ ბოლომდე არგამომცხვარ მიწას,აღარ ვაკარებდი ფეხებს,იმიტომ რომ ლურჯი იყო ღამე,იმიტომ რომ ქარი მაკვდებოდა ტუჩებზე,წვიმამ შემომაწება სითეთრედაკარგული ბებიას მოსაცმელი...მე მაინც ფეხშიშველი,ვარსკვლავები შოპენის ხმაზე...ნელა,ძალიან ფრთხილად ავყევი სილურჯეს,კიბის მოაჯირს ჩამოვყევი მწვანე მინდვრამდე
დედამ მთვარეული დამარქვა...
მამამ"ლუნატიკი"
მეზობლებმა-გიჟი
ასე გრძელდება დღემდე,ნიავი ბეთხოვენს მიკრავს,მიწა გვირილებს მიცხობს...ღამეებმა შემარიეს სილურჯეს,ჩემს მოსაცმელს ახლა ნათელი სილურჯე დაკრავს,ჩემს შიშველ ფეხებს ნელ-ნელა
ემშობლიურებათ მიწა,სული ნელ-ნელა მიდის ცისკენ,სუნთქვა მიჰყვება შოპენს...მე ვუყურებ მზეებს საპატარძლო კაბაში,ვკრეფ და ვიფრქვევ თმაში,მერე ვარსკვლავებსაც ნელ-ნელა ვკრეფ და სილურჯენარევ კაბას ახალ ღილებს ვუკერებ...მეზობლები ჩურჩულებენ...
დედა ტირის...
მამა უსასრულებას ტკივილამდე გაყინული თვალებით მისჩერებია...
მე ამ დოს ქორწილი მაქვს...თმაში მინდვრის გვირილები,ღილებად ვარსკვლავები...ბებიას მოსაცმელის ნაცვლად ზოლიანი,ვერჩემეული პერანგი,სახეზე მიწა წავისვი,ტანზე გახუნეული სილურჯე მივიხატე...
ღამე დამეკარგა...
ქორწილი ჩამიშალეს...
ნემსით გამიყუჩეს სული,რომელიც არასოდეს ჰქონიათ მათ.
No comments:
Post a Comment