ლენ...

ლენ...
წინა წერილში შენ მთხოვდი მომეწერა ამინდები,აქ გრძნობადაკარგული მზეებია,როგორც იტყოდნენ მატყუარა მზე.
ჯვარცმასთან შენს მეგობრებს ვუნთებ სანთელს და ისევ უსიცოცხლოდ მივუყვები ქვაფენილს...მანამდე ჯიუტად ვამეორებინებ მოძღვარს მრავალჯერ მოსმენილ არგუმენტს თუ რატომ არ შეიძლება მათზე ლოცვა...

პირში ჩაგუბებულ პროტესტს ვყლაპავ და ვხვდები როგორ მიჭერს ყელთან...


უკვე აღარ...

დედა

როცა შენ ბროლის ნამსხვრევებზე ფეხშიშველი დადიოდი,

როცა ციდან წვიმის ნაცვლად უნუგეშობა ცრიდა...

როცა სამყარო საოცრად უკედლო იყო და

არ არსებობდა ჩემი მხრიდან ახალი მიგნება

როცა ეგომ სული გამიყინა და

ვერ-ლიბრებზე გადავედი

როცა არავის სიყვარული მწამდა

შენ ბროლის ნამსხვრევებზე ფეხშიშველი დადიოდი

წვიმის შემდეგ ზეცა უნუგესობას ცრიდა

შენ, ცრემლებით აშენებულ გამჭვირვალე კედელს

ჩემს გასათბობად ქსოვდი