ლენ...

ლენ...
წინა წერილში შენ მთხოვდი მომეწერა ამინდები,აქ გრძნობადაკარგული მზეებია,როგორც იტყოდნენ მატყუარა მზე.
ჯვარცმასთან შენს მეგობრებს ვუნთებ სანთელს და ისევ უსიცოცხლოდ მივუყვები ქვაფენილს...მანამდე ჯიუტად ვამეორებინებ მოძღვარს მრავალჯერ მოსმენილ არგუმენტს თუ რატომ არ შეიძლება მათზე ლოცვა...

პირში ჩაგუბებულ პროტესტს ვყლაპავ და ვხვდები როგორ მიჭერს ყელთან...


უკვე აღარ...