"ჩაში ჩაფუნჩხულ" პურს შაქრის ნაცვლად ნახევარკოვზ ბავშვობას ვაყრი და მეუცხოვება სამყარო,უფრო იმიტომ რომ ბავშვობაში არ მიყვარდა არ კარაქიანი პური და არც კრემიანი ნამცხვარი,თვალებდახუჭული ამიყვანეს მეათე ცაზე...გამომაღვიძეს და შიშმა საფეთქლებთან გამცრა,დედამიწის გზა აღარ ვიცოდი,დავიწყე ხის ფიცრულუის შენება...მუქი ჭუჭყისფერი კომბინიზონი და თუთას ორი ზომით დიდი მაისური აღმომაჩნდა თან,მომიხდა... თურმე მეათე ცა ისე ახლოს ყოფილა მიწასთან,საკუთარი თვითკმაყოფილებით "გამძღრებმა" დასვრილი ენით დაღეჭილი ბანანი გადმოაფურთხეს და ჩამოვვარდი დედამიოწაზე,კი არ ჩამოვარდი,დავენარცხე და ვიღაც"ხელოვანი"გამძღარი სულით საკუთარ სიდიდეს ქადაგებდა,მე ამ დროს მშიოდა,ღმერთი მშიოდა და ვერ ვნაყრდებოდი "აღსარებისას ვერნათქვამი ცოდვების გამო"...ისევ,ისევ ვიღაც უღმერთოდ,საკუთარი უშინაარსო მეტაფორებით თვითკმაყოფილი,მიქადაგებდა ხელოვნების უსაზღვროება და მის სიდიდეს მასში... მე ბუბასავით მშიერი თვალები მაქვს და თუთასავით ორი ზომით დიდი მაისური მაცვია, ყელში რომ არ მომიჭიროს სულმა...მე მათი არდაწერილი ლექსები უფრო მიყვარს ვიდრე ვითომხელოვანს მიწამდე დაყვანილი მზე... მოგონილი მშობლიურობით მითხრა რომ ჩემი მეათე ცა და მიწიდან ავარდნილი სული,სიყალბის გემოს უტოვებდა თურმე...მე ამ დროს ისევ მშიერი,ისევ მღელვარე და გიჟი...თვალდახუჭულმა გადავჭერი თბილისის ნერვულად დაძარღვული ქუჩები რომ წამით ისევ შემეჩერებინა მარადისობა....
No comments:
Post a Comment