როცა ვერ ვიტევდი სინათლეს და კანიდან ვჟონავდი ვარსკვლავებს,როცა ჩემს ნაფეხურებზე გვირილები იზრდებოდა,ვეუცხოვე ადამიანებს და მომკლეს,ეხლა ვზივარ და კანიდან სიცარიელეებს ვჟონავ,უაზრო წამლებით ვიბანგავ გონებას და ლამისაა საკუთარი სახელი დამავიწყდეს,თავი მაკონდოში მგონია, ეს ვიწრო ქუჩებიც ხომ ჩემს ნერვებზე უკრავს უცნაურ მელოდიას... უნდა ვიკივლო ეხლა,ისე უნდა ვიკივლო რომ მარტო ჩემი ეზო კი არა სამყარო შევძრა... ეს ნაგვის ურნებიც ხომ 21 საუკუნის არისტოკრატებივით ქართველი "არირტოკრატებივით" სხედან და ვიღაც "გამძღარის"გადაგდებული რაფაელოს კოლოფის გვერდით 11 წლის ბავშვის აღსარება გდია,ვერ მიცემული მოძღვრისთვის,არ ვეყვარებიო ტყუილის გამო, არაფერია უსწორმასწორო და არათანაბარი,ჩვენ გამოვიგონეთ ეს,გამოვიგონეთ რომ გაგვეტკბილებინა ტანჯვა,... რა ხდება ახლა?ჩემი კანიდან აღარ ჟონავს სინათლე და ჩემი სუნთქვა ზედმეტად ჩუმია,უჩარჩოობა უკვე ზღვარს გასცდა და თოჯინამაც შემაქცია ზურგი, შენ შენი დალაგებული ცხოვრებით სუნთქავ,მე კიდევ შეგნებულად არ ვალაგებ უსწორმასწორო მიყრილ ადამიანებს უკაცრიელი რომ არ მეჩვენოსწ სამყარო,... კივილი მინდა რომ სივრცე გავბზარო... კივილი მინდა რომ... კივილი მინდა კივილი მინდა კივილი მინდა და არ მყოფნის ძალა
No comments:
Post a Comment