წითელი

ჩემი თვითმკვლელი თოჯინა

ჩემი ოთახი

ყველაფერი ჩამოვხსენი კედლებიდან,ფოთლები,თუთას გამოჭრილი ქაღალდის თოჯინებიც,სტაფილოსფრები,ვან გოგის ვარსკვლავებიანი ცა და ორი კონვერტი,სავსე წერილებით,საახალწლო საჩუქრებივით ჩავაწყვე ყუთში.ჩაეტია,მთელი ჩემი ოთახი ერთ პატარა ქაღალდის ყუთში ჩაეტია,ხვალ შევაცურებ წყალში,რა თქმა უნდა ნოეს კიდობანი არაა რომ გადარჩეს..

მისი სახეც ლპობაშეპარული კანით და შეშლილი თვალებით დავგრაგნე თეთრი ძაფით მოვგუდე და ისიც ყუთში,თავის სუნთქვას იბრუნებს და თანდათან მოკვდება ალბათ,

მირკანის ნახატები უფრო მორჩილად უპასუხოდ,ხელაწვდენილები მომყვებიან ისიც მათთან ერთად ყუთში,

სოფომ დაიძინოს მისთვის ამის ყურება არ შეიძლება,ხვალ ფარდასაც ჩამოვხსნი და რამე ახლით ჩავანაცვლებ,ხვალიდან აღარ იქნება ის ხალხმრავლობა რომელიც ასე გეჯავრებოდა...

ხვალიდან აღარც მე ვიქნები მე

ძილინებისა

ლ.მ-ს

მთლიანად ცარიელი,
ქარი რომ მინის ჭიქაში გამოკეტო...ფანჯრებს რომ ფარდები დააცალო და შიშველი ხეები დარგო კედლის კუთხეებში, რუბენსის ტილო.თავიდან გველები რომ წვეთავს-ჭერზე...
ერთი სიზმრით ნაკლებს ვნახავ თუ არ დავიძინებ და მოგწერ...მაინც არაფერი მესიზმრება კარგი,თაფლში დამარხული მიცვალებულების გარდა...რომლებიც მიწვევენ და ყოველღამე სადღაც მივყვები...კარგი ეს იქეთ,წითელი სახურავები სადღაც სამხრეთით მთავრდება და ვიცი ოცნებებსაც მაშინ ავიხდენ როცა სურვილები შემზიზრდება და ჩემით ვიტყვი უარს
ცარიელი ვარ...კედელზე რომ ნაქსოვი თოჯინები გამიკრან სულ ყვითელ ყვითელი ჩამოვხსნი და ზდისლავის ნახატებს გავაკრავ,ხერხემიდან რომ ამეწვას სული...სათქმელი საერთოდაც იმდენია თან შენთვის როცა ასეთი ცოტა და უცხო ხარ ჩემთვის,როცა დასაკარგი არაფერი მაქვს შენში...და არც იმდენად ვარდისფერი ხარ რომ მოგეფერო ჩვილი ბავშვივით,თავისუფლად შემიძლია გელაპარაკო...

ფრეკენ ხეკ/ნათი ჯანაშია/

ფრეკენ ხეკ, მე ვტოვებ ვესტერხაგს,
ალბათ, სამუდამოდ გშორდებით,
ყველაზე ძალიან რაც მინდა -
სახლი და მზრუნველი მშობლები.

ცხრა წელი გავიდა, ფრეკენ ხეკ,
რა არის სითბო და ალერსი
არ ვიცი. გავრბივარ, ღამეა,
გზები კი - მრუდი და დამრეცი.

ხვალ ჭინჭარს ვერ მოვგლეჯ, ფრეკენ ხეკ,
(თქვენ მუდამ ყველაფერს მიწუნებთ)
ვერც შეშას დავაპობ, აღარ ვარ
თქვენი თავშესაფრის ბიჭუნა.

ზაფხულის სუნია, ფრეკენ ხეკ,
ჩრდილები მომსდევენ ვერხვების,
თავქუდმოგლეჯილი გავრბივარ,
ისე გამეთოშა ფეხები...

ფრეკენ ხეკ, მეგზური ვიპოვე -
ოსკარი – ალალი გუგული,
უსაზღვროდ კეთილი თვალებით,
ჩემსავით მარტო და... უფულო.

ფრეკენ ხეკ, ისეთი ტკბილი ხმით
ამქვეყნად არავინ არ მღერის,
მის გვერდით თავს ისე ლაღად ვგრძნობ,
ცრემლებიც არა მაქვს საღვრელი,

რომ ლამაზ, ფუშფუშა ქოლგიან
ქალბატონს შვილად არ ვუნდივარ,
ფრეკენ ხეკ, სწორი თმა თუკი მაქვს
მერე რა, ასეთი ცუდი ვარ?

ისევ დამესიზმრა ტბის პირას
ჩემი სახლი, იქნებ ამიხდეს,
გული ისე მიძგერს, ფრეკენ ხეკ,
ლამის საგულედან ამოხტეს.

სიბრაზე დამალეთ, ფრეკენ ხეკ,
რასმუსი წავიდა, გაგშორდათ.

ყველა ბავშვს სჭირდება მშობლები,
ზრუნვა და ნამდვილი ბავშვობა

ნათი ჯანაშია

სათადარიგო სკამი

"გგონია იმისთვის წავედი, რომ დაგივიწო 
არადა, დასაბრუნებლად დაგტოვე. "

                                        მარიენი

         რამდენჯერ წავედი უკვე,რამდენჯერ.და მაინც მერამდენედ ისევ ვბრუნდები,მეჩვენება რომ შენ ტირი,განიცდი,გტკივვარ,მაგრამ ვბრუნდები და ვხედავ,მშვიდად ხარ შენ მეგობრების გარემოცვაში და გეღიმება რომ მე მოვბრუნდი,მერე ისევ მივდივარ,მე ვმხიარულობ,საცაა დაგივიწყე კიდეც მერე ლუკმასავით მეჩხირება ყელში რაღაც,თითქოს შენ მარტო ხარ თოვლში და გცივა,ისევ ვბრუნდები,ისევ სირბილით ამოვდივარ აღმართებზე რომ მიგიხუტო და გითხრა,არა,არა,შენ არ ხარ მარტ არ ხარ,აი მე შენთან ვარ მაგრამ ამჯერადაც ვხედავ ხარ თბილად,რწყავ ყვავილებს და კუთხეში სათადარიგო სკამი ცარიელია…

მე ისევ არ მომწონს ჩემი სკამი და ისევ მივდივარ

ჩემო მეგობარო

სულში გავითბობ ხელებსო და ხერხემლიდან ამეწვა უცებ,
ცხადად დავინახე ღია სული,
სულსაც აქვს სისხლი ჩემო მეგობარო,
ალბათ ესეც არსებობის ხასხასა დასტურია,
ეხლა ვკითხულობ შენს წერილებს
და ვხვდები:
როგორ ჩაბღუჯე ჩემი მაჯა და
პატარა ბავშვივით,ცალი ხელით მახტუნებ გუბეებზე,
ბათინკები რომ არ დამიმძიმდეს,
შენით დავიწყე დილა და ვიცი,-
უფლება მაქვს მოგწერო ყველა უაზრობა,
რომელმაც ჩემში გაატარა.
რატომ გეჩვენება რომ,-
ყველა ჩემი საღამო ისე მძიმეა მხრებზე გეყრდნობა,
უბრალოდ ფერადი გზაჯვარედინები მაბრუებს,
ყველა სახლში ლამპა ანთია და საერთოდ არ აქვთ ფანჯრები,
ლურჯი ფოსფორით აქვთ მიხატული,
ეხლა მასავით ოთხი ზომით დიდი მაისური მაცვია
და ზუსტად ვიცი,-
სული ვიწრო კაბაშიც აღარ მომიჭერს,
იმიტომ რომ უცნაურად გაიწელა,და ძალიან ბევრი ეტევა.
და ვეღარ ვავსებ.
ვიცი მავანი გამომეკიდება რის კაბა რა სულიო მაგრამ მეგობარო ესეც ერთი უაზრო ფორმალობაა
რომელსაც ცხადია ვერც ავხსნი და სურვილიც არ მექნება...
როგორ ვერ გხედავ ან როგორ ვერ გგრძნობ,ოღონდ შენ მაგას ნუ დამაბრალებ
ამიტომ მეწვის ხერხემლიდან და მარცხნივ სულში რომ ჩამიყოფ ხელებს,
შენით დავიწყე დილა მეგობარო,აი გაწვიმდა კიდეც,
რამდენი ხანია არ უწვიმია...