დედა

როცა შენ ბროლის ნამსხვრევებზე ფეხშიშველი დადიოდი,

როცა ციდან წვიმის ნაცვლად უნუგეშობა ცრიდა...

როცა სამყარო საოცრად უკედლო იყო და

არ არსებობდა ჩემი მხრიდან ახალი მიგნება

როცა ეგომ სული გამიყინა და

ვერ-ლიბრებზე გადავედი

როცა არავის სიყვარული მწამდა

შენ ბროლის ნამსხვრევებზე ფეხშიშველი დადიოდი

წვიმის შემდეგ ზეცა უნუგესობას ცრიდა

შენ, ცრემლებით აშენებულ გამჭვირვალე კედელს

ჩემს გასათბობად ქსოვდი